آسیب باروری زنان از مواد فلزی سمی

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین سمی می‌تواند باعث افزایش مشکلات سلامتی در زنان در سنین بالاتر شود.

این تحقیق نشان می‌دهد که زنانی که در معرض فلزات سمی قرار می‌گیرند، مانند زنانی که در نزدیکی یائسگی قرار دارند

تخمک‌های کمتری در تخمدان‌های خود دارند. پژوهشگران می‌گویند کاهش ذخیره تخمدان، که به عنوان کاهش تعداد تخمک‌ها شناخته می‌شود، می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی بیشتر در دوران یائسگی و پس از آن شود.

سانگ کیون پارک، یکی از محققان ارشد در دانشگاه میشیگان، می‌گوید:

“قرار گرفتن در معرض مواد سمی موجود در فلزات سنگین می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر روی مشکلات سلامتی مرتبط با پیری زودرس تخمدان‌ها در زنان میانسال داشته باشد، از جمله کاهش کیفیت استخوان‌ها، افزایش خطر بروز بیماری‌های قلبی و کاهش عملکرد شناختی.”

بر اساس این مطالعه، زنانی که سطوح بالاتری از فلزات سنگین در ادرار خود داشتند، از جمله آرسنیک، کادمیوم، جیوه یا سرب، سطح هورمون آنتی مولرین (AMH) که یک هورمون تولید مثلی است، در خونشان کمتر بود.

سطح هورمون آنتی مولرین (AMH) با تعداد تخمک‌های موجود در تخمدان‌های زنان هماهنگی دارد. سطوح بالاتر این هورمون به معنای وجود تعداد بیشتری از تخمک‌ها است، در حالی که سطوح پایین به معنای وجود تعداد کمتری از تخمک‌ها است.

پارک در ادامه اظهار می‌کند: “AMH تقریباً به ما نشان می‌دهد که چه تعداد تخمک در تخمدان‌های زن باقی می‌ماند، که می‌تواند مانند یک ساعت بیولوژیکی برای تخمدان‌ها عمل کند و به خطرات سلامتی در دوران میانسالی و سال‌های بعد اشاره کند.”

پژوهشگران بیان کردند که این نتایج جدید با تحقیقات قبلی ارتباط دارد که فلزات سنگین را با پیری زودرس، کاهش قدرت باروری زنان و کاهش ذخیره تخمدان در ارتباط قرار می‌دهد.

به گفته پژوهشگران، فلزات سنگین، که به عنوان آلاینده‌های رایج در آب آشامیدنی، غذا و هوای آلوده شناخته می‌شوند، به عنوان مواد شیمیایی مختل کننده غدد درون ریز در نظر گرفته می‌شوند و می‌توانند بر تولید مثل انسان تأثیرگذار باشند.

برای این مطالعه جدید، پژوهشگران نمونه‌های ادرار و آزمایش خون را از تقریباً ۵۵۰ زن میانسال جمع‌آوری کرده و آنها را تجزیه و تحلیل کردند.

پارک توضیح می‌دهد: “فلزات، از جمله آرسنیک و کادمیوم، ویژگی‌های مختل کننده غدد درون ریز را دارند و ممکن است به طور بالقوه برای تخمدان‌ها سمی باشند. برای درک کامل نقش مواد شیمیایی در کاهش ذخیره تخمدان و ناباروری، ما باید جمعیت جوان‌تر را نیز مورد مطالعه قرار دهیم.”